Asia 2006 (in DUTCH) - Iran (2) and Kazakhstan

In Kashan aangekomen die middag ging ik op zoek naar een verblijfplaats, ik kwam terrecht in een klein Guesthouse. Diezelfde dag keek ik wat rond in het plaatsje en heb ik met de eigenaar van het guesthouse tv gekeken (voetbalwedstrijd Iran-Emiraten en Hezbollah-tv.....). Die dag was overigens een nationale feestdag in Iran, namelijk de geboortedag van Imam Ali (wie dat ook zij moge) werd gevierd. Men tweede dag in Kashan liep ik door de drukke bazaar en door de stoffige straten van het stadje. De meeste huizen in Kashan zijn van leem, waardoor alles er bruin, stoffig en droog uitziet. Het plaatsje is ook vrij conservatief, de meeste vrouwen dragen chadors (de zwarte gewaden), terwijl mensen in Teheran er kleurrijker uitzagen. Na een tijdje in het stadje rondgekeken te hebben ging ik lunchen in een klein restaurant. Nadat ik men Iraanse pizza gegeten had werd ik door de eigenaar uitgenodigd om naar zijn huis te komen en thee te drinken. Voor de pizza hoefde ik ook niet te betalen! Dus hij nam me mee op zijn motor naar zijn huis, waar ik thee dronk met hem en wat van zijn vrienden en familieleden. In de avond heb ik hem wat in zijn restaurant geholpen (worstjes snijden) en reden we in zijn vaders auto door Kashan. Hij reed met DJ Aligator (vage Iraanse muziek) in maximaal volume en met 120km per uur over de smalle, stoffige wegen van Kashan. Links inhalen, rechtsinhalen, stukje over de stoep.... Die avond bezochten wat van zijn vrienden die wat buiten het stadje wonen.

Men laatste dag in Kashan was het ontzettend heet, de heetste dag die ik tot dan toe gehad heb, namelijk 47 graden. Die ochtend bezocht ik nog wat dingen in Kashan, waaronder een paar moskeeen. Smiddags nam ik de bus naar Esfahan, een grote stad in het midden van Iran.

Toen ik de bus in stapte wist ik niet zeker of ik in de juiste bus zat, dus ik vroeg een man of men ticket kosjer was. Even later nodigde hij mij uit om bij hem en zijn familie te verblijven. Dit deed ik en die avond werd ik door zijn familie ontvangen in hun luxe appartement. Later die avond reden met de hele club (12 personen in 3 autos) naar een park bij de rivier om daar kebab
te eten.

De dag erna bezochten we een dierentuin (welgeteld 12 dieren) en een ander park in de stad. Die avond ging de familie terug naar Kashan (ze verbleven namelijk bij een vriend van hen in Esfahan) en ik ging naar een hostel genaamd het Amir Kabir Hostel. Dat hostel staat vrij goed beschreven in men reisgids, dus daar kwam ik veel westerlingen tegen. Waaronder ook de twee Duitsers die ik in de trein door Turkije heb leren kennen. Die avond ben ik daarom in het hostel gebleven en heb op de binnenplaats met hen thee gedronken en wat verhalen gedeeld over Iran. Later kwamen nog wat andere reizigers, waaronder een Italiaan en Belg die ik vanuit Teheran kende. In totaal bleef ik 4 dagen in Esfahan, het is echt een schitterende stad met veel parken en prachtige moskeeen. De Imam-moskee staat bekend als de belangrijste attractie in Iran en staat ook op de munten en het 20000 rial bankbiljet. In het hostel leerde ik een Amerikaan genaamd Salem kennen en een grote groep Irakezen (zij verblijven in Iran totdat hun land wat veiliger is). Met hen heb ik ook lange tijd opgetrokken. De Amerikaan deed in feite hetzelfde als de Irakezen, hij wil niet terug naar de VS totdat er een nieuwe president in het witte huis zit. Die laatste dagen in Esfahan hebben we wat bezienswaardigen gezien en een paar keer thee gedronken en een Galyan (waterpijp) gedeeld.

Vanuit Esfahan gingen ik en Salem per bus naar Shiraz, een stad zon 7 uur ten zuidoosten van Esfahan. Daar hebben we een paar dagen rondgekeken. Het was alleen niet echt een hele bijzondere stad. Vergeleken met Esfahan was het niet echt de moeite waard, maar toch heb ik wel een goede tijd gehad daar. Vanuit Shiraz hebben we een dagtocht naar Persepolis gemaakt, dat is een ruine van wat ooit de belangrijkste stad in het oude Perzie was. Het hele complex is verwoest door Alexander de Grote tig jaar geleden. Ik vond het de moeite wel waard en na afloop hebben we Dizi (traditioneel Iraans gerecht) gegeten en van een Galyan genoten met de taxichauffeur. Na een paar dagen Shiraz/Persepolis was ik van plan naar de woestijnstad Yazd te gaan. Alleen er rijden vrij weinig bussen naar Yazd en telkens als we bij het busstation kwamen waren de bussen of vol, of al weg. Hierdoor kwamen we dus nog een extra dag vast te zitten in Shiraz. Maar uiteindelijkhadden we een bus kunnen nemen naar Yazd.

Op het busstation had ik een sandwich gekocht, later tijdens de busrit ben ik daar erg ziek van geworden. Ik had koorts en hevige diaree. Door de diaree en mede omdat het in Yazd erg heet en droog is (woestijnstadje) heb ik ontzettend veel vocht verloren waardoor ik men eerste dag in Yazd heel ziek was en niets kon doen. Na een dag ben ik naar een ander, veel beter hotel verhuisd, genaamd het Silk Road Hotel. In Esfahan heb ik van veel mensen gehoord dat dit een fantastisch, goedkoop hotel is, dus vandaar dat ik verhuisde. Daar in dat hotel ben ik nog een dag of vier ziek geweest. Ik heb wat in het hotel gehangen en geprobeerd wat te eten. Na die paar dagen voelde ik me beter en ging ik met een stel Italianen en Salem naar een plek genaamd Towers of Silence. Dit was uiteindelijk het enige wat ik van Yazd gezien heb. Maar het Silk Road Hotel was een geweldige plek om ziek te zijn, het wordt mede-gerunt door een nederlander en het personeel is erg aardig. Het was erg jammer dat ik haast niets van Yazd gezien heb, want ik had mij er heel erg op verheugd. Haast iedereen die ik gesproken heb, heeft mij verteld dat Yazd de mooiste plaats in Iran is.
Vanuit Yazd moest ik per nachttrein naar Teheran, want vanaf de luchthaven daar had ik men vlucht naar Almaty gereserveerd. De nachttrein kwam rond 6 uur sochtends in Teheran aan en per taxi ging ik naar Imam Khomeini Airport. Daar moest ik nog zon 7 uur op men vlucht naar Sharjah wachten. Uiteindelijk kon ik het vliegtuig in en binnen 2 uur, rond 16.00 uur landde men vliegtuig van Air Arabia op de luchthaven van Sharjah (plaats in de Verenigde Arabische Emiraten, naast Dubai). Men vlucht naar Almaty zou om 8 uur sochtends vertrekken, dus ik had nog 16 uur in Sharjah. Vanuit de luchthaven ging ik naar het centrum van Sharjah per bus, daar aangekomen heb ik wat door het plaatsje gelopen. Het viel mij op dat Sharjah erg conservatief is. Ik heb die ene dag meer vrouwen in Burka's gezien dan tijdens mijn 20-daagse verblijf in Iran. Verder was het extreem warm in Sharjah, ruim 45 graden, maar ook heel vochtig omdat het aan de Perzische golf ligt.

Toen ik wat liep over de boulevard liep werd ik aangesproken door een Filipino die dacht dat ik Arabisch was. Even later nodigde hij mij uit in zijn appartement om daar te douchen en uit te rusten voor men vlucht naar Almaty. Dit aanbod aanvaarde ik en even later at ik Filipijns in zijn appartement met zijn vrienden/huisgenoten. Later die avond kon ik wat douchen en uitrusten, ik was ontzettend blij dat ik de Filipinos leerde kennen en was erg verrast door hun gastvrijheid.

Rond 4 uur snachts ging ik per taxi terug naar de luchthaven van Sharjah, waar ik nog een tijdje moest wachten voor men vlucht naar Almaty in Kazachstan. Uiteindelijk kon ik het vliegtuig betreden en minder dan 4 uur later landde ik op in Almaty, Kazachstan.

Dit moment is inmiddels een week geleden, ik ben nu nog steeds in Almaty. De stad is erg groen en fijn, het enige negatieve zijn de prijzen hier. Kazachstan is een vrij welvarend land (ze hebben veel olie....), waardoor alles zeer prijzig (bijna europese prijzen) is. Het koste me bijna 5 uur om een hotel te vinden dat per nacht minder dan $10 kost. Een stel Kazachen hadden me geholpen met het vinden van dit hotel, savonds heb ik Shashlyk met hen gegeten en een paar biertjes gedronken (voor het eerst sinds Turkije, alcohol in Iran is verboden). De tweede dag in Almaty kwam ik een Nederlander genaamd Bart-Jeroen tegen, met hem heb ik drie dagen door Almaty gelopen. We gingen per kabelbaan naar Kok-Tobe, een plaats in de bergen direct naast Almaty. Daar hebben we wat rondgekeken, en een koud Tian Shansky bier gedronken en Shashlyk gegeten. De tocht naar beneden deden we lopend en vervolgens aten we pizza (voor het eerst sinds weken echt westers voedsel). De overige dagen hier heb ik niet heel veel gedaan, een paar keer gepokerd op internet en de stad verkend. Verder heb ik een halve dag op het postkantoor gezeten om een pakketje met spullen naar Nederland te sturen en ik heb een nieuwe tas gekocht (men oude is kapot).

Hier in Kazachstan kan ik men Russisch ook weer ophalen, want haast niemand spreekt engels, tot men verbazing gaat het erg goed met men basic-Russisch. Bart Jeroen is inmiddels vertrokken, per fiets naar China. Op het moment deel ik men kamer met twee Tadzjieken en Boris, een dikke, ketting rokende Russische volleybal coach. Het is wel een toffe kerel, hij kijkt de hele dag fout nagesynchroniseerde Russische oorlogsfilms (zelf is hij een oorlogsveteraan van de Sovietunie - Afghanistan oorlog). Vandaag was een nationale feestdag in Kazachstan, de dag van de Grondwet. Er zijn daarom wat festiviteiten hier en er is veel muziek op straat. Ik blijf nog een paar dagen hier, morgen ga ik waarschijnlijk een dag de bergen in en de dag erna blijf ik in Almaty. Daarna ga ik per alternatieve route (er rijden bussen daar, dus ik moet een stuk liften) naar Kirgizie.
Het weer is overigens super hier, het is al een week lang 27 graden en zonnig, ik heb sinds Sofia (Bulgarije) geen regen gezien. Ik kijk heel erg uit naar Kirgizie (Kyrgyzstan), zeker ook omdat dat een stuk goedkoper en ongerepter is dan Kazachstan. Verder is alles goed hier, ik hoop dat het in Nederland ook zo is.

Asia 2006 (in DUTCH) - Iran

Ik zal het verhaal beginnen in Istanbul, vanwaar ik op de trein naar Iran stapte. De spoorlijn die loopt vanuit Istanbul naar Teheran wordt de TransAzieExpress genoemd en het koste me ruim 73 uur om vanuit Turkije in Iran te geraken. In de trein ontmoette ik 4 andere westerlingen, ook op weg naar Iran. 2 Duitsers, Felix en Jakob, en twee Belgen, Gregory en Eva.
Gedurende de treinrit zat ik praktisch de gehele dag in de restaurantwagon van de trein, wat te praten met de Duitsers en met wat Iraniers. De rit was echt schitterend, de trein was vrij lux (en goedkoop) en ik kon heel Turkije vanuit mijn raampje voorbij zien komen (waaronder Kayseri). Na een dag of twee arriveerde de trein bij een meer in Oost Turkije genaamd het Van meer. Aan de westerlijke oever van het meer stapte iedereen de trein uit en stapten we op een boot om het meer over te steken. Aan de oosterlijke oever zou een Iraanse trein op ons wachten en s avonds konden we de trein naar Teheran betreden. In de nacht die volgde passeerden we de Turks-Iraanse grens en vanaf die dag (5 augustus) was ik in Iran. De voorzetting van de treinreis door Iran was schitterend, de trein reed door dramatische berggebieden en over kale droge hoogvlakten. Behalve de uitzichten kon ik in de trein al wat over het land leren, ik heb met
ontzettend veel vriendelijke Iraniers over hun land gepraat en gediscusieerd en ik kon met hun hulp al wat Farsi (taal die in Iran gesproken wordt) leren. Uiteindelijk kwam ik rond middernacht aan in de hoofdstad Teheran en ik ging per taxi naar mijn kleine hotel. O ja, van de
conducteur in de Iraanse trein kreeg elke passagier een kadotje voor het reizen met de Iraanse spoorwegen: een blik tonijn....
De volgende dag had ik men eerste volle dag in Teheran en die dag dwaalde ik voor uren door de stad. Het was ontzettend warm, zon 43 graden, en in de stad was eigenlijk vrij weinig te zien. Teheran is een enorme metropool (ruim 12 miljoen inw.), is zeer druk en vervuild, en vrijwel alle gebouwen zijn lelijke betonnen blokken. Het verkeer in de stad is extreem chaotisch, ik heb geen enkel verkeerslicht gezien dat ook echt werkt, een straat oversteken is suicidaal te noemen en Iraniers rijden autos en motoren als gekken.
Nadat ik voor uren door de stad gelopen had was ik behoorlijk verdwaald, maar ik vond met de hulp van de Iraniers uiteindelijk mijn weg terug naar men hotel. De rest van de dag heb ik in het hotel gehangen, pratende met Iraniers en wat westerlingen. We vertelden verhalen en maakten wat grappen enzo. In de avond liep ik wat door een park, zoekende naar kebab, en ik werd door een aardige Iranier aangesproken en met hem dineerde ik. Zijn naam is Reza en de dag erna wou hij me wat rondleiden door de stad. Dus de tweede dag in Teheran ontmoette ik hem, we ontbeten en vervolgens liepen we samen door de stad. Ik bezocht de voormalige Amerikaanse
ambassade, die is vol geklad met anti-Israel en anit-USA leuzen en beschilderingen. 'We will make America face a severe defeat', 'down with Israel', beschilderingen van het vrijheidsbeeld met een doodshoofd en hezbollah vlaggen zijn daar te zien. Er lagen bij de ingang van de
voormalige ambassade ook vlaggen van de VS en Israel op de grond, zodat als je het gebouw binnen wou gaan je over de vlaggen moest lopen. Toen ik per metro terug ging naar mijn hotel liep ik helemaal naar de voorkant van het het perron, omdat het druk was achterin. Maar toen ik de metro instapte keek ik om mij heen en ik zag alleen maar vrouwen... Allemaal gekleed in chadors (zwarte gewaden die alles bedekken behalve het gezicht en de handen). Het bleek dus dat metrowagons in Iran gescheiden zijn, hetzelfde wordt gedaan in bussen (mannen voorin, vrouwen achterin). In de metro werd ik raar aangekeken, maar niemand zei iets.
Eenmaal terug in het hotel deed ik hetzelfde als de dag ervoor, niet echt veel. Wat met de Iraniers praten, wat cay (thee) drinken en ik heb men was gedaan. Ook ontmoette ik daar een jonge Belg en een Italiaan, waarmee ik in de avond om ging.
De volgende dag ging ik smiddags per bus naar Kashan, een klein woestijnstadje zon 3 uur ten zuiden van de hoofdstad.

Asia 2006 (in DUTCH) - Eastern Europe and Turkey

Na een weekje in Duitsland en vijf dagen in Tsjechie vertrok ik op de 23ste juli per bus naar Budapest, hoofdstad van Hongarije. Budapest is vergelijkbaar met Praag, een centraal Europese stad met veel histrorie. In totaal bleef ik vier dagen in Budapest. De stad bestaat eigenlijk uit drie steden die tot elkaar gegroeid zijn, de grootste zijn Buda en Pest. De eerste twee dagen spendeerde ik vooral in Pest, waar men hostel zich ook bevond. De andere twee dagen liep ik vooral door Buda. In de stad ging ik vooral om met twee Amerikanen, Marc en Becky. We bezochten wat bezienswaardigheden in de stad, zoals het Kasteel van Buda, Heroes Square en een ondergronds labyrint. In de avond zijn we een paar keer naar een terrasbar geweest voor een Hongaars biertje.
De vierde en laatste dag in Budapest ging ik naar het treinstation om men ticket naar Sofia te kopen. Alleen het wachten op dat treinstation voor men ticket duurde in totaal bijna anderhalf uur, omdat de ticketverkoop nog op vrij primitieve wijze verloopt. Alle tickets worden nog uitgeschreven en er zijn geen computers op het station. Uiteindelijk had ik dan men ticket gekocht en die avond stapte ik in de TransBalkan expres trein naar Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. De treinrit duurde bijna 30 uur, dit kwam met name door de trage grensovergangen tussen Hongarije - Roemenie en Roemenie - Bulgarije. Opvallend is dat de trein bijna helemaal leeg was, in mijn wagon zaten drie mensen (ik, de conducteur en een Ier). Het einde, dus de route door Bulgarije, was erg leuk, want het Bulgaarse landschap was erg mooi. En omdat de conducteur een Bulgaar is, vertelde hij veel over zijn land en over de treinroute enzo. Uiteindelijk kwam ik ‘s avonds laat aan in Sofia, ik verbleef in een klein hostel in de binnenstad.
Mijn kamer deelde ik met nogal vreemde types. Het waren drie Albanezen, waarvan een kwam uit Macedonie, een uit Kosovo en een uit Albanie zelf. En volgens mij werken deze Albanezen voor de lokale mafia. Ze waren ‘s nachts namelijk vaak weg, een van hen heb ik beide nachten helemaal niet gezien. En overdag sliepen ze, rookten ze tig sigaretten achter elkaar, spendeerden ze uren achtereen in het casino, of ze keken naar Bulgaarse pornofilms. Toen ik vroeg wat voor werk ze deden, zei een lachend: Boss Mafia. Heel apart allemaal... Overigens waren ze wel erg aardig, een van hen sprak vloeiend Duits en een ander vloeiend Frans, dus ik kon met hen praten. Ze gaven me ook wat voedsel, als in vers fruit en pindas enzo.
De stad Sofia is erg apart. Het heeft niet echt een centrum en het is echt een arme, voormalig communistische, hoofdstad. Er zijn wel ontzettend veel kerken (orthodoxe) in Sofia, vooral de Alexander Nevski kerk is erg mooi. In totaal bleef ik twee dagen in de Bulgaarse hoofdstad. Vanuit Sofia nam ik dan de trein naar Istanbul. In Sofia kwam de trein al drie en een half uur te laat aan (tis namelijk een trein vanuit Belgrado, Sofia is niet het beginpunt) en gedurende de reis liep de vertraging op tot in totaal ruim 6 uur. Dit kwam met name weer vanwege de slome grensovergang tussen Bulgarije en Turkije.
Maar sinds eergister ben ik dan in Istanbul. De stad is enorm, het heeft meer inwoners dan Nederland en is opgedeeld in een Europees en een Aziatisch deel. Ik verblijf in een goed hostel in de binnenstad (Sultanahmet) en het leuke aan het hostel is het dakterras met prachtig uitzicht over de Bosporus en de twee grote Moskeeen Aya Sofia en de Blauwe Moskee. De eerste dag in Istanbul heb ik niet echt veel gedaan, ik was nogal moe na de treinrit en door die vele vertraging was de dag ook al bijna voorbij. De tweede dag in Istanbul (gister) heb ik wel veel gedaan. Ik ben in beide grote Moskeeen geweest, heb een paar boottochten over de Bosporus gemaakt naar Azie en verder liep ik veel door de stad. De sfeer is heel oosters, hoewel sommige delen van Istanbul redelijk Europees zijn. Verder is de stad echt prachtig, naar mijn mening de mooiste plek waar ik tot nu toe geweest ben. Gisteravond heb ik met wat andere lui in het hostel een Turkse waterpijp geprobeerd en dronken we een paar biertjes. Vandaag heb ik uren lang over de Grand Bazaar gelopen, dit is een enorme Bazaar, heel druk ook daarbinnen. Maar de sfeer die daar heerst is echt heel goed, het voelt echt als een compleet andere wereld dan West Europa.
Zometeen ga ik een kebab tentje opzoeken en nog wat door de stad lopen. Vanavond ga ik dan per trein naar Iran. De volgende mail zal over ongeveer een week komen, mocht ik de eerste paar dagen in Iran overleven.