Na een rit van een paar uur vanuit Jalalabad kwamen ik, Jazz en Anne (duits meisje in de masrutnaya) aan in Osh. Zoals gezegd dit is na Bishkek de grootste stad in Kyrgyzstan en was vroeger een belangrijke stop op de legendarische zijderoute. De stad heeft een orientale sfeer en wordt door voornamelijk Oezbeken bewoont.
Het Duitse meisje is naar Osh gekomen om een Kyrgyzische vriendin van haar (die vloeiend Duits spreekt) te ontmoeten. We ontmoetten haar, Altenay, in een shashlyk restaurant waar we dineerden (met shaslhyk en vodka....). Met zn vieren hebben we wat door het stadje gelopen, waar niet echt veel te zien is. Er is een enorm Lenin-standbeeld en een Yak-40 Aeroflot vliegtuig met groot CCCP op de vleugels dat in een stadpark gestationeerd is.... Verder was de bazaar van Osh wel de moeite waard, het is een enorme markt (grootste van het land) waar mensen van allerlei streken (Oezbeken, Kirgizen, Tadzjieken en Chinezen) hun spullen verkopen.
Later die dag werden wij drie westerlingen door Altenay uitgenodigd om bij haar en haar familie te verblijven in een dorpje genaamd Kommunizm (?!). In het dorp is niets te doen, maar de familie was erg gastvrij en we hebben die avond wat gekaart (ik heb hen toepen geleerd). Verder werd ons verteld dat de zus van Altenay is gekidnapped door een van haar vrienden. Het kidnappen van vrouwen is in Kyrgyzstan vrij gebruikelijk en de traditie wil dat als een man een vrouw kidnapped, dan kan hij met haar trouwen. Het is officieel niet legaal, maar als de vrouw weigert te trouwen, dan krijgt zij een groot deel van de dorpsbevolking tegen haar, omdat veel mensen in deze traditie geloven. In het geval dat de vrouw weigert en daarna voor de tweede maal gekidnapped wordt, dan is zij verplicht te trouwen. De zus van Altenay werd 5 dagen voordat ik in Osh aankwam gekidnapped en is nu gelukkig getrouwd met haar kidnapper. De moeder van Altenay is overigens door haar vader gekidnapped... De traditie is iets wat alleen Kyrgyzen doen, het is gebruikelijker in dorpen dan in steden en zon 40% van alle Kyrgyzische huwelijken vond plaats na een kidnapping.
Na een nacht in Kommunizm geslapen, keerden we weer terug naar Osh. Op de terugweg stopten we nog kort in een klein dorpje met een grote bazaar. Veel mensen in de bazaar daar, hebben nog nooit een westerling gezien en iedereen wilde met ons op de foto en we kregen veel spullen gratis.
Eenmaal terug in Osh gingen we naar een guesthouse genaamd Osh guesthouse (origineel), waar we de Australier Maikel en de Canadees Steve (beide ken ik vanuit Bishkek) zagen. Met de hele club aten we weer Shashlyk en dronken we vodka. Verder hebben we ook plannen gemaakt voor de rit naar Kashgar in China. Ik heb samen met Jazz en een ander Australisch koppel een jeep geregeld die ons naar de grenspost in Irkeshtam zou brengen. De dag erna vertrokken we rond 4 uur smiddags in een Lada Niva 4WD met chauffeur riching het grensdorpje Sary Tash.
NAAR CHINA:
De weg naar Sary Tash was ontzettend slecht, evenals de auto die bij het starten eerst een stukje aangeduwd moest worden. Onderweg werden we zon 3 keer door de politie gestopt en 3 keer heeft de chauffeur hen omgekocht. Het omkopen van politie is eigenlijk de enige manier waarop zij geld verdienen en de agenten langs de weg stoppen vrijwel elke auto die langs komt om zo geld van hun te kunnen vangen. Ik heb deze agenten overigens overal in Kyrgyzstan gezien, het is niet alleen in het zuiden. Van een Nederlands koppel in Bishkek heb ik gehoord dat het in Tadzjikistan nog veel erger is, daar schijnen agenten om de 100m te staan (in de hoofdstad Dusjanbe) en het is zelfs zo erg dat plekken langs de weg daar verhandeld worden door hogere agenten. Het gemiddelde jaarsalaris voor agenten is zon $200, maar wordt met gemiddeld $900 aangevult door de omkopingspraktijken... Bij diefstal of andere problemen is het in Centraal Azie vaak verstandiger om niet naar de politie te gaan, aangezien deze gasten meer problemen veroorzaken dan oplossen.
Hoe dan ook, de chauffeur heeft drie maal de politie omgekocht en na de hobbelende, 8 uur durende rit kwamen we in het bergdorpje Sary Tash aan, waar we de nacht doorbrachten.
De volgende morgen rond 6 uur vertrokken we over een ruige weg naar de grenspost Irkeshtam. De route naar de grens was schitterend met kale vlakten en besneeuwde bergen op de achtergrond. De tocht duurde bijna 3 uur en zon 20 kilometer voor de grens passeerden we de eerste checkpost. Bij deze checkpost stonden een paar kerels met Kalashnikovs, zij wilden onze paspoorten zien.
Nadat we deze checkpost doorkwamen reden we naar Irkeshtam, de meest depressieve grensovergang die ik ooit gezien heb. Overal trucks en zooi en er is een groot kamp gebouwd met roestige caravans en afval overal. Voor het bereiken van de grenspost werd mijn paspoort nog 2 keer gecheckd en werd men tas grondig doorzocht. Toen de douanier na niet lang zoeken mijn Iraanse Galyan (waterpijp) vond, was hij er heilig van overtuigd dat ik drugs naar China probeerde te smokkelen. En toen hij later mijn Hezbollah-souvenirketting vond, noemde hij mij terrorist. In ongeveer 30 minuten van continu herhalen dat ik geen drugs of bommen heb vond hij het oke. Hij hield alleen en Iraanse munt van mij als souvenir voor zichzelf. Later vroeg hij nog een keer of ik 'bing-beng-boem' bij me had en gebaardde een pistool met zn vingers, een explosie en een drugsspuit.....
Vervolgens kwamen we bij de paspoort en visa controle en werd men paspoort bestempeld. Omdat de Chinese grenspost 7km verder gelegen is, werden we (na een extra paspoortcontrole) op een truck gezet die ons door het niemandsland reed. Na nog een checkpost (paspoortcheck no. 7) kwamen we aan bij de chinese grenspost, waarvoor een enorme rij trucks wachtende was. Het was
namelijk zo dat de chinese douaniers een 'lunchpauze' (ze waren met een hond aan het spelen) hadden van 3 uur. Er stond een grote groep mensen die de grens wilden passeren voor de slagboom en de chinese klootzakken spelen met hun hond en gingen een stukje hardlopen.... Uiteindelijk vonden ze dat zij hun macht genoeg misbruikt hadden voor de dag en opende de poort, waar onze paspoorten weer gecheckd werden. Niet veel later kwamen we bij een andere checkpost aan en daarna eindelijk bij de feitelijke grenspost. Deze post passeerden we in 10 minuten en daarna werd de bagage en men paspoort nog een keer zonder problemen gecontroleerd. We waren in China rond half 5 smiddags, na de 7 uur durende grensovergang. We vonden een vent met een taxi die ons voor 75 Yuan per persoon naar Kashgar wou brengen en dus reden we over een goed geasfalteerde snelweg door een prachtig gebied naar Kashgar. Onderweg brak iets in het sturingssysteem van de auto, gelukkig kon de chauffeur het zelf fixen. Tegen negen uur die avond arriveerden we in Kashgar.
NAAR CHINA:
De weg naar Sary Tash was ontzettend slecht, evenals de auto die bij het starten eerst een stukje aangeduwd moest worden. Onderweg werden we zon 3 keer door de politie gestopt en 3 keer heeft de chauffeur hen omgekocht. Het omkopen van politie is eigenlijk de enige manier waarop zij geld verdienen en de agenten langs de weg stoppen vrijwel elke auto die langs komt om zo geld van hun te kunnen vangen. Ik heb deze agenten overigens overal in Kyrgyzstan gezien, het is niet alleen in het zuiden. Van een Nederlands koppel in Bishkek heb ik gehoord dat het in Tadzjikistan nog veel erger is, daar schijnen agenten om de 100m te staan (in de hoofdstad Dusjanbe) en het is zelfs zo erg dat plekken langs de weg daar verhandeld worden door hogere agenten. Het gemiddelde jaarsalaris voor agenten is zon $200, maar wordt met gemiddeld $900 aangevult door de omkopingspraktijken... Bij diefstal of andere problemen is het in Centraal Azie vaak verstandiger om niet naar de politie te gaan, aangezien deze gasten meer problemen veroorzaken dan oplossen.
Hoe dan ook, de chauffeur heeft drie maal de politie omgekocht en na de hobbelende, 8 uur durende rit kwamen we in het bergdorpje Sary Tash aan, waar we de nacht doorbrachten.
De volgende morgen rond 6 uur vertrokken we over een ruige weg naar de grenspost Irkeshtam. De route naar de grens was schitterend met kale vlakten en besneeuwde bergen op de achtergrond. De tocht duurde bijna 3 uur en zon 20 kilometer voor de grens passeerden we de eerste checkpost. Bij deze checkpost stonden een paar kerels met Kalashnikovs, zij wilden onze paspoorten zien.
Nadat we deze checkpost doorkwamen reden we naar Irkeshtam, de meest depressieve grensovergang die ik ooit gezien heb. Overal trucks en zooi en er is een groot kamp gebouwd met roestige caravans en afval overal. Voor het bereiken van de grenspost werd mijn paspoort nog 2 keer gecheckd en werd men tas grondig doorzocht. Toen de douanier na niet lang zoeken mijn Iraanse Galyan (waterpijp) vond, was hij er heilig van overtuigd dat ik drugs naar China probeerde te smokkelen. En toen hij later mijn Hezbollah-souvenirketting vond, noemde hij mij terrorist. In ongeveer 30 minuten van continu herhalen dat ik geen drugs of bommen heb vond hij het oke. Hij hield alleen en Iraanse munt van mij als souvenir voor zichzelf. Later vroeg hij nog een keer of ik 'bing-beng-boem' bij me had en gebaardde een pistool met zn vingers, een explosie en een drugsspuit.....
Vervolgens kwamen we bij de paspoort en visa controle en werd men paspoort bestempeld. Omdat de Chinese grenspost 7km verder gelegen is, werden we (na een extra paspoortcontrole) op een truck gezet die ons door het niemandsland reed. Na nog een checkpost (paspoortcheck no. 7) kwamen we aan bij de chinese grenspost, waarvoor een enorme rij trucks wachtende was. Het was
namelijk zo dat de chinese douaniers een 'lunchpauze' (ze waren met een hond aan het spelen) hadden van 3 uur. Er stond een grote groep mensen die de grens wilden passeren voor de slagboom en de chinese klootzakken spelen met hun hond en gingen een stukje hardlopen.... Uiteindelijk vonden ze dat zij hun macht genoeg misbruikt hadden voor de dag en opende de poort, waar onze paspoorten weer gecheckd werden. Niet veel later kwamen we bij een andere checkpost aan en daarna eindelijk bij de feitelijke grenspost. Deze post passeerden we in 10 minuten en daarna werd de bagage en men paspoort nog een keer zonder problemen gecontroleerd. We waren in China rond half 5 smiddags, na de 7 uur durende grensovergang. We vonden een vent met een taxi die ons voor 75 Yuan per persoon naar Kashgar wou brengen en dus reden we over een goed geasfalteerde snelweg door een prachtig gebied naar Kashgar. Onderweg brak iets in het sturingssysteem van de auto, gelukkig kon de chauffeur het zelf fixen. Tegen negen uur die avond arriveerden we in Kashgar.
